Ο ψεύτης βοσκός

«Οχι αύριο, έχει απεργία». Ή «θα αργήσω, αύριο έχει απεργία». Ή (σπανιότερα) «γιατί απεργούν πάλι;». Δουλειές, υποχρεώσεις, προθεσμίες, κανονικότητα επαναπροσδιορίζονται γύρω από αυτές τις φράσεις που επαναλαμβάνονται μονότονα. Χωρίς έκπληξη, χωρίς απορία. Οι ζωές μας στον κύκλο των «απεργιακών κινητοποιήσεων». Κι αν κάτι τσιμπάει, αν κάτι πονάει, είναι εκείνη η μια φράση που λείπει, που δεν λέγεται ποτέ: «Γιατί απεργούμε;». Ολοι εμείς, γιατί απεργούμε; Και άντε να το εξηγήσεις αυτό στον μέσο Ευρωπαίο που όταν ακούει «Γενική Απεργία» καταλαβαίνει κάτι που αφορά όλους, κάτι που γίνεται από όλους για όλους – γιατί αλλιώς γιατί να το ονοματίσεις Γενικό. Αν κάτι πονάει είναι ότι το δικαίωμα και η υποχρέωση της αντίστασης και αντίδρασης (το ύψιστο δικαίωμα, θα πουν πολλοί) έχει φορέσει στολή επαγγελματική κι αντιανεμική, παντός καιρού, κι ακολουθεί ωράρια και ομάδες. Και δεν αφορά όλους. Το γενικό είναι ειδικό, και το ειδικό αποκλείει όλους εκείνους που πρέπει να κάνουν (και κάνουν, εκπαιδευμένοι) το γνωστό bypass: θα αργήσω, θα ταλαιπωρηθώ, θα στηθώ στην ουρά, δεν θα μπω κέντρο, αλλάζω ραντεβού, άσε, όχι αύριο, αύριο έχουν απεργία.