Εγώ να βρίσω πήρα!

Οταν κάποτε έκανα εκπομπή στο ραδιόφωνο, είχα την τύχη – και την τιμή – να συνομιλήσω επί δύο ώρες με τη Νάνα Μούσχουρη. Η συνέντευξη μεταδόθηκε ζωντανά. Στο διάλειμμα χτύπησε το τηλέφωνο στο στούντιο. «Είναι ένας», μου είπε η τηλεφωνήτρια, «που έχει καλέσει τρεις φορές και απαιτεί να σου μιλήσει…». «Δώσε μου τον». Μου περνάει η κοπέλα τη γραμμή κι ακούω άντρα σε έξαλλη κατάσταση να καταφέρεται με ακατονόμαστες εκφράσεις εναντίον της προσκεκλημένης μου. «Την ποίξε, τη δείξε!». Στην τρίτη κουβέντα του συνειδητοποιώ ότι ο συνομιλητής μου βρίσκεται – όπως λένε στα νομικά – σε πλάνη περί το πρόσωπο. Ο οχετός του δεν απευθύνεται στη Νάνα Μούσχουρη αλλά στη Βίκυ Μοσχολιού, η οποία μάλιστα έχει πεθάνει. Του το επισημαίνω ψυχραιμότατα. Ακολουθεί μια σύντομη παύση. «Ποια Μούσχουρη και ποια Μοσχολιού;» εκρήγνυται μετά. «Εγώ να βρίσω πήρα!».