Ιστορίες σε γεύση μείζονα

Ας πάμε καμιά 25αριά χρόνια πίσω. Εκεί, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990. Η χώρα βρίσκεται στην αντίστροφη μέτρηση πριν από τη μεγάλη έκρηξή της – έστω και ψευδεπίγραφης, όπως διαπιστώθηκε μετά – ευμάρειας. Αλλά εκείνη την εποχή ζει το όνειρό της. Η καινούργια χιλιετία ξεπροβάλλει ήδη στον ορίζοντα αγκαζέ με τη μεγάλη υπόσχεση των Ολυμπιακών Αγώνων. Και, ειδικά στην Αθήνα, όλα αλλάζουν. Εκεί που συντελείται μια πραγματικά θεμελιακή αλλαγή είναι η εστίαση. Το «βγαίνουμε έξω για φαγητό» δηλαδή. Που αναβαθμίζεται τόσο γευστικά όσο και κοινωνικά και γίνεται βασικό κομμάτι του ανατέλλοντος, τότε, lifestyle. Οχι μόνο οι σεφ αλλά και οι επιχειρηματίες της εστίασης γίνονται πλέον δημόσια πρόσωπα. Και ένας λόγος να πάει κάποιος στα μαγαζιά τους. Συγχρόνως, αρχίζει να καλλιεργείται και η κουλτούρα του κρασιού. Τα piano bar ανήκουν πλέον στο παρελθόν, μαζί με τη δεκαετία του 1980. Το νέο είδος είναι τα bar restaurant που ικανοποιούν την ανάγκη του πελάτη και για φαγητό και για ποτό. Με δυο λόγια, τα εστιατόρια γίνονται «διασκεδαστήρια».