Προσγείωση στον κυβερνητικό χωματόδρομο

Οι μεγάλες, ανεξέλεγκτες προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές συμβάλλουν στην ανώμαλη προσγείωση της κυβέρνησης στην πολυσύνθετη και συχνά απροσπέλαστη πραγματικότητα. Το μεγαλύτερο πρόβλημά της είναι ότι πρέπει να απολογηθεί στους παράγοντες του κομματικού της βαθέος κράτους ή σε εκτός ελέγχου τοπικούς αρχηγίσκους, που καλλιέργησαν την εικόνα ότι το Προσφυγικό το δημιούργησαν οι «ιδεοληψίες» του ΣΥΡΙΖΑ ή (στις ακραίες διαστροφές του αντιπολιτευτικού μένους) ότι φταίει ο μειωμένος πατριωτισμός. Ολα αυτά υπήρξαν το μπουκέτο ισχυρισμών μιας ενοχοποιητικής αντιπολίτευσης επί τέσσερα χρόνια. Δεν ήταν ο επίσημος λόγος του κόμματος της ΝΔ – το οποίο είναι κόμμα του δημοκρατικού τόξου, με δημοκρατικούς πολίτες στις γραμμές του και στελέχη με δημοκρατική, ευρωπαϊκή αντίληψη στις γενικές θεωρήσεις. Ομως, ενίοτε και σημειακά, προσχώρησε, κολάκευσε μια αντιπολιτευτική γιούρια, μια λαϊκιστική ευκολία, μια ψευδή πολιτική «καταμήνυση». Κατά την καλλιεργούμενη αυτή θεώρηση η πραγματικότητα του κακού ΣΥΡΙΖΑ θα ιαθεί όταν έρθει η Νέα Δημοκρατία στην εξουσία και φυλάξει αποφασιστικά τα σύνορα κ.λπ. Σήμερα, δυόμισι μήνες μετά την επίσκεψη στη Μόρια όπου είχε μια «θετική εντύπωση», ο κ. Χρυσοχοΐδης πιεσμένος αλλάζει άρον άρον τη ρητορική του με «τα γκουλάγκ» ή αναγνωρίζει μαζί με τα υπόλοιπα κυβερνητικά στελέχη την ερμηνεία: φταίει το διεθνές, περίπλοκο πρόβλημα, οι γεωπολιτικές συνθήκες κ.λπ. Οι «τοπάρχες» έστησαν ένα ενοχοποιητικό αφήγημα, που το κατατροπώνει η πραγματικότητα, τα κυκλώματα των διακινητών, οι τακτικές της Τουρκίας, οι γραφειοκρατικές υπεκφυγές, η διαφθορά κ.λπ. Το προσφυγικό δράμα εκτυλίσσεται, αφήνοντας ένα συντηρητικό λαϊκό ημίφως στο πέρασμά του: το έχω ξαναγράψει για την ιδεολογική και πολιτισμική μετακίνηση του μέσου πολίτη προς συντηρητικότερες θέσεις εξαιτίας μιας δομικής πολιτιστικής ανασφάλειας. Εκείνο που έχει ενδιαφέρον είναι το ίχνος που αφήνει στην ιδεολογική φυσιογνωμία της η ανώμαλη προσγείωση. Η Νέα Δημοκρατία (όπως κάθε κυβέρνηση) έχει ανάγκη από επιείκεια, από συγχώρεση γιατί δεν της βγαίνει το αφήγημα περί αποτελεσματικότητας και αποφασιστικότητας. Οι διεθνείς συνθήκες επιβάλλουν πρωτόκολλα, νομική τεκμηρίωση, οργάνωση των διαχειριστικών βημάτων. Ολα αυτά μεταβάλλουν σε πομφόλυγες τα μεγαλόστομα περί φύλαξης των συνόρων ή τις ρητορικές περί «πατρίδας που δεν είναι ξέφραγο αμπέλι».