Ψυχή, αλλά και σώμα

«Μία από τις εκπλήξεις που περιμένουν τον ιστορικό της χριστιανικής σκέψης είναι η εμμονή της στην αξία, την περιωπή και τη διατήρηση του ανθρώπινου σώματος. Σχεδόν οι πάντες νομίζουν ότι η χριστιανική άποψη για τον άνθρωπο είναι ένας καθαρός σπιριτουαλισμός. Τι χρησιμεύει να κερδίσει ο άνθρωπος το σύμπαν αν χάσει την ψυχή του; Να καλλιεργήσει την ψυχή, να την ελευθερώσει αποκαθαίροντάς τη και να τη σώσει ελευθερώνοντάς τη, αυτός είναι, κατά τα φαινόμενα, ο ιδιαίτερος σκοπός του χριστιανισμού. Ας προσθέσουμε ότι ο χριστιανικός Θεός είναι πνεύμα, ότι μόνο πνευματικά μπορεί λοιπόν να ενωθεί ο άνθρωπος με τον Θεό, και ότι, επομένως, ο Θεός θέλει να λατρεύεται εν πνεύματι και αληθεία. Πώς να μην περιμένουμε, μετά από αυτά, από τους χριστιανούς φιλοσόφους να κατευθύνουν όλη τους την προσπάθεια στο πνευματικό μέρος του ανθρώπου, που είναι η ψυχή, παραμελώντας αυτό το ασταθές, αδιαφανές για τη σκέψη, τυφλό για τον Θεό, στοιχείο που είναι το σώμα; Και όμως, προς σκανδαλισμόν πολλών ιστορικών και φιλοσόφων, ο άγιος Θωμάς, ο Σκώτος του Δουνς, θα έλεγα ακόμα και ο άγιος Φραγκίσκος της Ασσίζης, είναι άνθρωποι που αγάπησαν την ύλη, σεβάστηκαν το σώμα τους…».