«Ακόμη και αν έχουμε την πλειοψηφία στην κάλπη, θα έχουμε εναντίον μας τις τράπεζες, τα ΜΜΕ…». Οχι, δεν είναι Κυριάκος Μητσοτάκης του 2019. Είναι ο Αλέξης Τσίπρας του 2012. Τότε που ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ ανέβαινε στο κύμα της φουσκωμένης αγανάκτησης καταγγέλλοντας τη φίμωση και τη «χούντα» απ’ όπου και αν προερχόταν. Τότε που θα κέρδιζε το κράτος, αλλά θα πάλευε για την εξουσία. Ηταν οι μέρες του φωτός («πρώτη φορά Αριστερά») και οι μέρες του σκότους (οι «μνημονιακοί»). Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έταζαν ένα μερίδιο του αριστερού τους εαυτού σε κάθε συντεχνιακή φατρία, που επιδίωκε τη στασιμότητα στη δημόσια διοίκηση και την επαναφορά στον – για πάντα χαμένο – τεχνητό παράδεισο. Ηταν ο χειμώνας της απελπισιάς: από την Κερατέα ως τη συγκομιδή των σκουπιδιών, τις συναυλίες στο προαύλιο της ΕΡΤ και τα κόκκινα γάντια των καθαριστριών. Στο εργοτάξιο της Κουμουνδούρου σφυρηλατούνταν τα αμορτισέρ του συστήματος που ερχόταν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή