Λίγο ’81, πολλή Αριστερά και η εκεχειρία μιας διακήρυξης

Ο δρόμος του ΣΥΡΙΖΑ προς το συνέδριο, αρχές του επόμενου έτους στην καλύτερη, δεν θα είναι βατός. Η πρόσφατη μίνι ανταρσία τεσσάρων βουλευτών που ψήφισαν «όχι» στην κύρωση συμβάσεων για υδρογονάνθρακες ήταν μια μόνο μικρή γεύση των εσωτερικών διεργασιών του κόμματος. Κι εδώ είναι η μεγάλη δυσκολία. Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα αντιμετωπίζει μια εγγενή αντίφαση: θα υπερασπιστεί το κυβερνητικό του έργο ή θα ξεδιπλώσει μια νέα στρατηγική, επιχειρώντας να αγκαλιάσει τις πιο αριστερόστροφες δεξαμενές και επιδιδόμενος σε μια πιο ασύμμετρη αντιπολίτευση στον Κυριάκο Μητσοτάκη; Το παραπάνω δομικό ερώτημα περνάει μέσα από τις διεργασίες του μετασχηματισμού του κόμματος και βέβαια ενόψει της επόμενης τομής: του συνεδρίου του. Μπορεί να συγκροτήθηκε 7μελής Γραμματεία Οργανωτικού για τον συντονισμό ενόψει της κορυφαίας διαδικασίας, μπορεί και εδώ το προσεκτικό μάτι να είδε ισορροπίες μεταξύ των τάσεων κα των φυλών (τέσσερις από τον ΣΥΡΙΖΑ, ένας από τη ΔΗΜΑΡ και δύο από την Προοδευτική Συμμαχία), οι «υπόγειες» όμως διενέξεις καλά κρατούν – φυσιολογικό εν μέρει για κόμμα που πέρασε στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και έχασε σε τριπλές κάλπες.