Του Τσίρκα ή του Στράους

Παιδικοί φόβοι γι’ αυτά τα πετούμενα της νύχτας. Φανταστικές ιστορίες που μου έλεγε η γιαγιά μου για νυχτερίδες που έμπλεξαν σε λυτά κοριτσίστικα μαλλιά (αντιπαιδαγωγικές θα τις έλεγαν σήμερα, έλα όμως που ήταν, κατά κάποιον τρόπο, ένα είδος «οικογενειακής» παραλογής που μπορεί να καλλιέργησε ακόμη και την αγάπη μου για τη λογοτεχνία). Νυχτερίδες στα «Κλασσικά εικονογραφημένα» (το Netflix των παιδικών μας χρόνων) όταν ήθελαν να υπογραμμίσουν το δυσοίωνο ενός τόπου. Ακριβώς όπως το έλεγε και ο Καζαντζίδης σπαράζοντας από τα τζουκ μποξ: «Νυχτερίδες και αράχνες, γλυκιά μου, έχουν χτίσει φωλιά μέσα στο έρημο και άδειο μας σπίτι όσο λείπεις μακριά». Ή ο Μπαγιαντέρας: «Μέσα στης ζωής τα μονοπάτια, μπρος στ’ αρχοντικά σου σκαλοπάτια, τριγυρίζω σαν τη νυχτερίδα, λίγη για να βρω χαρά κι ελπίδα». Κι εκείνο το φευγαλέο πετάρισμα στο αργοπορημένο σούρουπο του καλοκαιριού που τόνιζε τη μελαγχολία του.