Στη δραματουργία λέγεται «παράλληλοι μονόλογοι». Τι είναι στην ουσία; Ενας διάλογος που γίνεται με διαμεσολαβητή το κοινό. Αντί δηλαδή δύο ρόλοι να συνομιλούν μεταξύ τους, μονολογούν αλλά είναι σαν να απαντούν ο ένας στον άλλον. Νομίζω ότι αυτό αρέσει στους θεατές. Ισως επειδή, με κάποιον τρόπο, τους δίνει την αίσθηση ότι συμμετέχουν στην παράσταση. Αντίστοιχα, υπάρχει και το ξεπερασμένο και εντελώς «παλιακό» πλέον «μετωπικό παίξιμο». Οι ηθοποιοί δηλαδή, ενώ απευθύνονται ο ένας στον άλλον, μιλούν στραμμένοι προς το κοινό. Χάλια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή