Ο αμερικανός πρόεδρος άνοιξε τον ασκό του Αιόλου στα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία. Και ο ασκός δεν μπορεί φυσικά να κλείσει ούτε με την πέρα από κάθε λογική δικαιολογία πως οι Κούρδοι δεν συμμετείχαν στην Απόβαση στη Νορμανδία και άρα δεν μπορούν να θεωρηθούν καλοί σύμμαχοι, ούτε φυσικά με την κενή περιεχομένου προειδοποίηση πως θα τιμωρήσει την Τουρκία εάν ξεπεράσει τα όρια.

Οπως θα μπορούσε να αναμένει κανείς, τα όρια ξεπεράστηκαν. Ο τούρκος πρόεδρος απειλεί πως θα στείλει στην Ευρώπη εκατομμύρια πρόσφυγες, ο άμαχος πληθυσμός και στις δύο πλευρές είναι εκτεθειμένος στα αντίπαλα πυρά και μετρά ήδη απώλειες και οι ακραίοι ισλαμιστές που κρατούνταν στην περιοχή βρήκαν την ευκαιρία να αποδράσουν. Κι όλα αυτά ενώ η τουρκική εισβολή στη Συρία δεν μετρά παρά τρεις ημέρες. Θα εκτονωθεί η κατάσταση ή θα κλιμακωθεί;

Θα ευχόταν κανείς το πρώτο. Αλλά θα πρέπει να προετοιμάζεται για το δεύτερο. Ούτε στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ μπορεί να βασιστεί η Ευρώπη, αλλά ούτε και στην αυτοσυγκράτηση της Αγκυρας. Το ίδιο ισχύει ασφαλώς και για τη χώρα μας, η οποία δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι η βασική πύλη εισόδου των προσφύγων στην Ευρώπη. Οι άνεμοι της νέας αυτής κρίσης, με άλλα λόγια, φτάνουν στη χώρα μας. Ο ανοιγμένος ασκός του Αιόλου δεν είναι και τόσο μακριά όσο θα ήθελε να φανταστεί κανείς.