Ηταν στις ανακρίσεις για τις γνωστές δίκες της Μόσχας, όταν ακούστηκε η τρομακτική υπόμνηση του εισαγγελέα Βισίνσκι: «Δεν με ενδιαφέρει η αλήθεια, αλλά η ομολογία σου ότι είσαι προδότης». Και αυτό, για να κατασκευαστεί ο «τέλειος προδότης». Διότι οι «προδότες» ήταν η μόνη λύση, προκειμένου να δικαιολογηθεί η οικονομική αποτυχία του σταλινικού παραληρήματος.  Την ίδια ακριβώς ανάγκη «προδοτών», είχε και το δικό μας «αντιμνημονιακό μέτωπο», προκειμένου και αυτό να πείσει για τα δικά του παραληρήματα. Τα οποία έλεγαν ότι δεν υπήρχε κρίση στη χώρα, αλλά την έφεραν τεχνητά οι «προδότες», με την συνωμοσία των Μνημονίων.  Και οι «προδότες» επινοήθηκαν και κατασκευάστηκαν! Ηταν οι δημόσιοι εκείνοι λειτουργοί που, με σπάνια αποθέματα ήθους – κάτι σαν «βεμπεριανοί» υπάλληλοι – τόλμησαν να πουν την αλήθεια για το έλλειμμα της χώρας. Τον ρόλο του συλλογικού «Βισίνσκι» – χωρίς αυτόν δεν προχωρά η ιστορία – ανέλαβε ένας σκοτεινός και ανορθολογικός θύλακας της δικαιοσύνης. Κάτι σαν κακέκτυπο του «δικαστικού μακαρθισμού». Και τότε ανατράπηκαν όλα!

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή