«Δεν έκανα ποτέ κάτι γιατί έτσι μου κάπνισε»

Στο κέντρο της θεατρικής ζωής εδώ και δεκαετίες, παίζοντας, σκηνοθετώντας ή διευθύνοντας ΔΗΠΕΘΕ, η Λυδία Κονιόρδου, με λόγο καίριο, ουσιαστικό και μεστό, είτε αναλύοντας ένα έργο είτε μιλώντας δημόσια, σε βαθμό που θα έλεγες ότι η σύμπτωση – όπως έχει εξελιχθεί σε καθοριστικό στοιχείο όσον αφορά την οργάνωση του θεατρικού γίγνεσθαι – δεν έχει καμιά σχέση μαζί της και το κάθε της βήμα το έχει μελετήσει και οργανώσει. Ωστόσο αυτή η εικόνα και αυτή η πραγματικότητα κινδύνεψαν να ανατραπούν με τον διορισμό της επί ΣΥΡΙΖΑ ως υπουργού Πολιτισμού. Το τι άκουσε και το τι της έγραψαν δεν περιγράφεται, σάμπως και να είχε καταλάβει τη θέση αυτή ένα πρόσωπο άσχετο με τον πολιτισμό και μάλιστα σε μια πολύ δραστήρια εκδοχή του. Τόσο που σκέφτεσαι ότι αν ήταν ένα πρόσωπο πραγματικά άσχετο, δεν αποκλείεται να λογαριαζόταν η θέση αυτή ως μια τιμητική επιλογή, ενώ στην Κονιόρδου φάνηκε να βάζει σε κίνδυνο ακόμη και τις πιο εξακριβωμένες και αδιαμφισβήτητες περγαμηνές της. Αν λοιπόν σταθήκαμε αντιμέτωποι στους κατήγορούς της, ήταν για μια μεγάλη αντίφασή τους, να μην εξανίστανται δηλαδή γιατί το θέατρο έχανε, για ένα χρονικό διάστημα, όσο θα ήταν υπουργός, μια κορυφαία δύναμή του, αλλά μόνον και μόνον γιατί τόλμησε να αποδεχτεί μια θέση που έκριναν οι ίδιοι ότι δεν της άξιζε.