«Υπάρχει και ο ήχος του χιονιού που πέφτει»

Τον Αύγουστο του 2017 η εμφάνισή του στο ανακαινισμένο τότε αρχαίο θέατρο της Νικόπολης στην Πρέβεζα είχε δημιουργήσει «γεγονός» στο πολιτιστικό καλοκαίρι. Στο πρώτο μέρος της συναυλίας του είχε παρουσιάσει τη σύνθεση «Dust of truths» – μια ωδή για την αρχαία Νικόπολη – την οποία ο μινιμαλιστής συνθέτης είχε εμπνευστεί όταν έπαιξε σόλο το 2014 στο Μνημείο του Οκταβιανού Αυγούστου. Στις συνεντεύξεις του έλεγε τότε συχνά ότι η ναυμαχία του Ακτίου το 31 π.Χ. δεν ήταν απλώς ένα κεφάλαιο σε ρωμαϊκό εμφύλιο πόλεμο, αλλά η μάχη δύο κόσμων: της Ρώμης και της ελληνιστικής Αιγύπτου (Κλεοπάτρα), η έκβαση της οποίας σημάδεψε τη ροή της Ιστορίας και ειδικά της Ευρώπης. Αυτή τη φορά ο σημαντικός βέλγος συνθέτης επισκέπτεται τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα με τη νεότερή του δουλειά «That which is not», η οποία, σύμφωνα με τον ίδιο, συνδυάζει «τη λογική ροή με το παιγνιώδες στοιχείο και τις έννοιες της διασκέδασης με την αρετή». Οι πιστοί ακόλουθοί του τον γνωρίζουν ήδη από το ντεμπούτο του 1980, το «For amusement only», ηλεκτρονική σύνθεση για μηχανές φλίπερ! Οι σινεφίλ έχουν συνδέσει το όνομά του με την υπαινικτική μουσική στην «Κοιλιά του αρχιτέκτονα» του Πίτερ Γκριναγουέι (εκεί όπου πρέπει να αποδώσει την πορεία του ήρωα προς την αυτοκαταστροφή εν μέσω μιας απειλητικής πόλης). Και ολοένα και περισσότεροι ακροατές ανακαλύπτουν τους πειραματισμούς ενός συνθέτη, ο οποίος παίζει πιάνο και τραγουδάει, εναλλάσσει τις συνθέσεις του μεταξύ συμφωνικής ορχήστρας και μικρότερων συνόλων, ενώ ήδη από το 1980 έχει γράψει το επιδραστικό βιβλίο «Αμερικανική μινιμαλιστική μουσική».