Δυο έργα σεξ

Το εκλογικό σώμα έχει μπαφιάσει. Από καιρό ήθελα να το πω αυτό. Δεν έχει πλέον το ψυχικό τράτο να παρακολουθεί την πολιτική με το μεγεθυντικό φακό και να είναι ολημερίς στην τσίτα όπως τον παλιό καλό καιρό της συριζέικης παράκρουσης.  Πώς αλλιώς να το πω; Οι άνθρωποι πεθύμησαν να ζήσουν λιγουλάκι σαν άνθρωποι και να εναποθέσουν την ευθύνη στην Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία η οποία καιρός είναι να κάνει τη δουλειά της χωρίς να τσιγκλάει διαρκώς τα κατώτατα ένστικτα του πολίτη. Φυσικά υπάρχει πάντα ο αστάθμητος παράγων. Αυτός που θα πεταχτεί στη μέση μιας ταινίας (γουέστερν κατά προτίμηση) και θα γεμίσει την οθόνη, αντί για μπιστολίδι, με γεννητικά μόρια και υγρά. Σεξισμό το λένε σήμερα, Τσόντα το λέγανε στον καιρό μου, έπρεπε να περάσει πάνω από το εν τέταρτο του αιώνα για να πιάσω το υπονοούμενο του κ. Παπαγγελόπουλου. Κρίμα που δεν έπεσαν τα σχετικά διευκρινιστικά βίντεο όπως το κάνουν συχνά οι νέοι σκηνοθέτες του θεάτρου, η δουλειά πάντως είχε γίνει γιατί απλούστατα η πρόζα ήταν δυνατή. Δυστυχώς η κάμερα της Βουλής χαζεύοντας προς την πλευρά Καμίνη, έχασε το momentum κι έτσι χάσαμε κι εμείς την αντίδραση του πρώην πρωθυπουργού, για να διαπιστώσουμε αν όντως ο Τσίπρας σκηνοθετεί τον Παπαγγελόπουλο, ή ο Παπαγελόπουλος τον Τσίπρα.