Παράσιτα, συνώνυμα και κακό στριπτίζ

«Παράσιτα» («Parasite», Νότια Κορέα, 2019). Κοινωνική του Μπονγκ Τζουν Χο. «Χωρίς πλάνο δεν υπάρχει ο φόβος να γίνει λάθος» ακούμε σε κάποια σκηνή των «Παρασίτων», όμως παρ’ όλ’ αυτά, η τετραμελής οικογένεια των Κιμ, με εγκέφαλο τον ευφυή, μεθοδικό γιο (Τσόι Γου Σικ) θα κάνει τα πάντα βάσει του σχεδίου του προκειμένου να καρπωθεί τα αγαθά της ισάριθμης σε μέλη πάμπλουτης οικογένειας Παρκ. Σιγά – σιγά και με μια συναρπαστική κινηματογραφική αφήγηση, ο ένας φτωχός θα φέρει τον άλλο μέσα στο παλάτι των ονείρων οπότε ξαφνικά, να σου και τα παράσιτα των Κιμ δείχνουν να είναι κατακτητές. Είναι όμως; Είτε είναι είτε όχι, σημασία έχει πως η τελευταία ταινία του Μπονγκ Τζουν Χο αγγίζει το επίπεδο ενός μικρού αριστουργήματος. Με τον τρόπο τους, λέει ο σκηνοθέτης και οι δύο οικογένειες είναι «παράσιτα», όμως οι πλούσιοι που δεν κάνουν τίποτε αλλά παρά να βαλτώνουν μέσα στον πλούτο τους, άχρηστοι χωρίς τη βοήθεια των φτωχών, είναι πιο τρομακτικοί από τους πάμπτωχους που οδηγούνται στο έγκλημα ακριβώς επειδή δεν έχουν τίποτε. Με εικόνες που καρφώνονται για πάντα στη μνήμη σου ο νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης που επιτέλους, εφέτος δικαιώθηκε για αυτή την ταινία, με ένα μεγάλο βραβείο, τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, αναμοχλεύει την ιδέα της ταξικής σύγκρουσης που τόσο έντεχνα είχε απεικονίσει σε μια προηγούμενη ταινία του το «Snowpiercer». Ο θεατής ταυτίζεται με τους φτωχούς, θέλει να τους δει κατακτητές, θέλει τα σχέδιά τους να υλοποιηθούν. Ομως ο σκηνοθέτης είναι αρκετά έξυπνος για να μη μας κάνει το χατήρι.