«Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ»

Ηταν ακριβώς πριν από 40 χρόνια όταν η Σουηδική Ακαδημία ανήγγειλε την απονομή του Νομπέλ Λογοτεχνίας στον Οδυσσέα Ελύτη «για την ποίησή του, που με φόντο την ελληνική παράδοση, με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική οξύνοια ζωντανεύει τον αγώνα τού σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργία». Και στις 10 Δεκεμβρίου 1979 ο ποιητής παραλάμβανε το βραβείο από τον βασιλιά Κάρολο Γουσταύο ως ο δεύτερος Ελληνας μετά τον Γιώργο Σεφέρη (το 1963). «Το μυστήριο δεν είναι μια σκηνοθεσία που επωφελείται από τα παιχνίδια της σκιάς και του σκότους για να μας εντυπωσιάσει απλώς» έλεγε στην ομιλία του ο Ελύτης κάνοντας μια αναφορά που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εκ των υστέρων ως αντίθετη στην καθιερωμένη μαζική υποδοχή του ως «ποιητή του φωτός» (ποιος ποιητής, αλήθεια, θα ανεχόταν τη μονοδιάστατη ποίηση;). «Είναι αυτό που εξακολουθεί να παραμένει μυστήριο και μέσα στο απόλυτο φως. Είναι τότε που προσλαμβάνει την αίγλη εκείνη που ελκύει και που την ονομάζουμε ομορφιά. Την ομορφιά που είναι μια οδός – η μόνη ίσως οδός – προς το άγνωστο μέρος του εαυτού μας, προς αυτό που μας υπερβαίνει». Ως συμβολικό φόρο τιμής επιλέγουμε σήμερα ένα ποίημά του, το «Ακινδύνου, Ελπιδοφόρου, Ανεμποδίστου» από τη συλλογή «Τα ελεγεία της Οξώπετρας» (Ικαρος, 1991). Αφιέρωμα στην επέτειο, με τη συμμετοχή δεκατεσσάρων ποιητών και ποιητριών, φιλοξενήθηκε στα «Πρόσωπα» των «ΝΕΩΝ» της 5ης Οκτωβρίου.