«Είμαστε έθνος ανάδελφο»

Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ το έλεγε στον τηλεοπτικό αέρα, εν αναμονή των συζητήσεων και των αποφάσεων στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών, προεξοφλώντας ότι για το γενικότερο τουρκικό ζήτημα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη, καθώς και το Προσφυγικό, οι αποφάσεις θα είναι λειψές: «Είμαστε έθνος ανάδελφο!». Πρόκειται, βέβαια, για επισήμανση του Χρήστου Σαρτζετάκη, πριν από τριάντα και πλέον χρόνια, όταν ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήθελε να δείξει ότι στα εθνικά θέματα η Ελλάδα δεν καλείται να ακολουθήσει μόνο έναν ανηφορικό δρόμο, αλλά και μοναχικό. Ηταν μια εποχή έντονου εποικισμού στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου, με παράλληλη ενίσχυση της παρουσίας του τουρκικού στρατού, χωρίς να ιδρώνει το αφτί κανενός στο διεθνές στερέωμα. Λίγα χρόνια νωρίτερα, ο Ραούφ Ντενκτάς είχε ανακηρύξει την ανεξαρτησία του ψευδοκράτους, ενώ η απόπειρα ερευνών στα νερά του Αιγαίου από το σεισμογραφικό «Σισμίκ» – το πάλαι ποτέ «Χόρα» – είχε διαμορφώσει μια πολεμική ατμόσφαιρα στον άξονα Αθήνας – Αγκυρας που μέχρι σήμερα δεν έχει διαλυθεί. Η αντίδραση του Ανδρέα Παπανδρέου και μια αιφνιδιαστική κίνηση στρατιωτικής συμμαχίας με τη Βουλγαρία του Τοντόρ Ζίφκοφ είχαν αποτρέψει το 1987 την έλευση του «Σισμίκ» σε ελληνικά ύδατα, αλλά η Ουάσιγκτον, η Ευρώπη και το ΝΑΤΟ είχαν περιοριστεί σε μια τακτική Πόντιου Πιλάτου. Το ίδιο έργο έχει παιχθεί από τότε κάμποσες φορές, επιτρέποντας στην Τουρκία να διευρύνει τον κύκλο των προκλήσεων και να γιγαντώνεται, διεκδικώντας ρόλο περιφερειακής δύναμης. Η στάση της Δύσης μπροστά στην τουρκική εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ και στη Βόρεια Συρία φανερώνει ότι ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει στην τριακονταετία.