Είχα χρόνια να το ζήσω. Από τα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας, τότε που, στους θερινούς κινηματογράφους της Σύρου, όχι μόνο εμείς η πιτσιρικαρία (η τελευταία γενιά που μεγάλωσε χωρίς τη διέξοδο της τηλεόρασης) αλλά και οι λίγο μεγαλύτεροι «συμμετείχαμε» ενεργά στην ταινία που παρακολουθούσαμε. Χτυπούσαμε τα πόδια μας στα χαλίκια όταν επέλαυνε το Ιππικό, εμψυχώναμε με φωνές τους «καλούς», χειροκροτούσαμε τον νικητή. Το ξαναέζησα, κατά κάποιον τρόπο, την περασμένη εβδομάδα όταν πήγα να δω τον «Τζόκερ». Σε κεντρικό κινηματογράφο της Αθήνας, με ένα κοινό αστικό. Στο τέλος οι θεατές χειροκρότησαν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή