Ο «Κάσπαρ» του Πέτερ Χάντκε στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου πρέπει να χαιρετισθεί ως ένα ορόσημο. Πολυσήμαντο. Γιατί δεν είναι σημαντικό μόνο το γεγονός πως ένα κρατικό θέατρο αναδέχεται την πιο προχωρημένη θεατρική έκφραση του καιρού μας. Πιο σημαντικό είναι πως το έργο αυτό παρουσιάζεται με μια παράσταση, όπου δοκιμάζονται και αριστεύουν ένας σκηνοθέτης και ένας ηθοποιός, σ΄ένα ιδίωμα έξω και πέρα από κάθε παράδοση, χωρίς προηγούμενο και, φοβάμαι, χωρίς επόμενο. Ακόμη πιο σημαντικό, για μένα τουλάχιστον, είναι το γεγονός πως με τον «Κάσπαρ» θα συντριβούν μια για πάντα όλοι εκείνοι οι πονηροί παροικούντες την Ιερουσαλήμ μας που πρόφταιναν να φέρνουν πρώτοι στον χώρο μας από την αλλοδαπή τα νέα ρεύματα. Τώρα τους πρόλαβε το αυθεντικό, που, πέρα από τη σκέψη πως μπορεί ν΄αντιγραφεί, αν το μιμηθούν, θα σκοντάψουν πάνω στα γέλια ακόμα και των ανυποψίαστων θεατών. Η ενημέρωση του ρεπερτορίου των θεάτρων προσφέρει κι αυτή την υπηρεσία. Μας προστατεύει από τη μίμηση.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή