Αποχαιρετάμε τους νεκρούς μας για να τους ανακαλούμε στη μνήμη όταν το επιθυμούμε. Αν είναι να συνεχίσουμε τη ζωή μας, έρχεται κάποια στιγμή που πρέπει να τους κρατήσουμε νεκρούς. «Να τους αφήσουμε να γίνουν η φωτογραφία στο τραπέζι» γράφει η Τζόαν Ντίντιον στη «Χρονιά της μαγικής σκέψης». Στο «Είμαι όσα έχω ξεχάσει» οι φωτογραφίες είναι ρωγμές απ’ τις οποίες ο Ηλίας Μαγκλίνης εισέρχεται στην αφηγηματική χρονοκάψουλα. Οι φωτογραφίες – που τόσο συχνά διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα της στιγμής τους. «Ποιο είναι το πιο αληθινό; Τα χαμόγελα που διασώζει ο φακός ή η βουβαμάρα που διασώζει η μνήμη;».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή