Η κοινή εξωτερική πολιτική δεν είναι το ισχυρότερο σημείο της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ). Εύλογα, ίσως, αφού θα αποτελούσε τον ύστατο τομέα εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας. Το γνωρίζουμε από την ιστορία της. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση θεμελιώθηκε πάνω στη συνδιαχείριση των πρώτων υλών του πολέμου και της βιομηχανίας (άνθρακα και χάλυβα), αλλά γρήγορα εγκαταλείφθηκαν οι παράλληλες προσπάθειες για αμυντική και πολιτική ένωση. Οι Ευρωπαϊκές Κοινότητες στράφηκαν στην οικονομία και την πιο ρεαλιστική βήμα προς βήμα ολοκλήρωση. Από τη δεκαετία του 1970 τα μείζονα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής αποφασίζονταν στο νέο διακρατικό όργανο, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, δηλαδή από τους αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή