Οσο εύθραυστη και αν είναι, η συμφωνία για εκεχειρία έπειτα από εννέα ημέρες δραστηριότητας στη Συρία προσφέρεται για ορισμένα συμπεράσματα. Ενα από αυτά είναι πως η πολύπαθη αυτή χώρα της Μέσης Ανατολής και οι πληθυσμοί της πληρώνουν πολύ υψηλό τίμημα στο παιχνίδι που παίζουν τόσο κυνικά οι μεγάλες δυνάμεις.

Αλλο ένα συμπέρασμα σχετίζεται με αυτό ακριβώς το παιχνίδι και λέει πως οι Ηνωμένες Πολιτείες αφήνουν ανεξήγητα μεγάλο χώρο στη Ρωσία στην περιοχή. Θα έλεγε κανείς πως ο αμερικανός πρόεδρος μοιάζει να βρίσκεται σε κάποιο ιδιότυπο καθεστώς ομηρείας έναντι του ρώσου ομολόγου του.

Το τρίτο συμπέρασμα είναι πως η Τουρκία δραστηριοποιείται όλο και πιο ανοικτά στην περιοχή επαναπαυόμενη στον παραδοσιακό ρόλο του νταή. Γίνεται επιθετική και χωρίς να τη συγκρατεί κανένα χαλινάρι – μόνο χαλινάρι δεν συνιστά ασφαλώς η επιστολική προτροπή του προέδρου Τραμπ στον τούρκο πρόεδρο να μην κάνει τον σκληρό και να μη γίνεται ανόητος.

Αν όμως η Ρωσία είναι ο ένας κερδισμένος αυτού του κυνικού παιχνιδιού, δεν είναι καθόλου βέβαιο πως η Τουρκία είναι ο άλλος. Μπορεί η Αγκυρα να πανηγυρίζει για τα υποτιθέμενα οφέλη που αποκόμισε από τη συμφωνία, αλλά η επιθετικότητα που επιδεικνύει έχει κόστος για την ίδια. Ολο και περισσότεροι στην περιοχή συνασπίζονται πλέον εναντίον της, γεγονός ασφαλώς που καθιστά απατηλό όνειρο τη φιλοδοξία του τούρκου προέδρου να ηγηθεί του μουσουλμανικού κόσμου.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η τουρκική δραστηριότητα μπορεί να αφεθεί ανεξέλεγκτη. Πως στην Τουρκία, με πιο απλά λόγια, δεν πρέπει να μπει χαλινάρι.