Κάποτε, στο μοντέρνο Χαλέπι

Η εικόνα προέρχεται από το λογοτεχνικό σαλόνι της ποιήτριας Μπιντ Φικρ: οι συνδαιτυμόνες φορούν μαύρα ή λευκά κοστούμια, που έχουν παραγγείλει από το Παρίσι. Οταν δεν παίζουν σκάκι ή χαρτιά, μελετούν το έργο του Ραμπελαί και διαγωνίζονται σε βραδιές ποίησης. Πολλοί από αυτούς είναι απόφοιτοι της τοπικής χριστιανικής ιεραποστολής ή δημόσιων λυκείων που ακολουθούν δυτικούς κανονισμούς λειτουργίας. Γνωρίζουν ξένες γλώσσες -οι περισσότεροι γαλλικά -, όχι μόνο λόγω της εκπαίδευσής τους αλλά και των εμπορικών συναλλαγών σε μια αγορά που εκτείνεται μέχρι τη Μασσαλία και το Μάντσεστερ. Είναι το Χαλέπι του 1908. Ετη φωτός από τη σημερινή εικόνα κρίσης που συνοδεύει τη Μέση Ανατολή. Σε πείσμα του ερντογανικού τσαμπουκά, των πάσης φύσεως στερεοτυπικών αντιλήψεων, της μισαλλοδοξίας που υποθάλπουν πυρήνες όπως το ISIS και ενός διάχυτου «αντιδυτικισμού» που εκφράζεται από ακραία στοιχεία, το πρόσφατο παρελθόν της περιοχής περιείχε την υπόσχεση του μοντερνισμού και του κοσμοπολιτισμού.