Ενας αιώνας και ένας χρόνος έχουν περάσει από την Ανακωχή του Μούδρου τον Οκτώβριο του 1918, που σήμανε το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, μέχρι την παράνομη φονική εισβολή της Τουρκίας στη Συρία, που, για τον Ερντογάν, δεν συνιστά τίποτε άλλο παρά τη ληξιαρχική πράξης αναγέννησής της. Μπορεί ο τούρκος δικτάτορας να μιλά διαρκώς για «τρομοκράτες», όμως, αυτό, δεν είναι παρά το ψευδές άλλοθι μιας πολύ πιο ευρείας και ριζικής αναθεωρητικής πολιτικής, την οποία, πάντως, δεν κρύβει: η «Πατρίδα της καρδιάς» του έβαλε μπρος τις ερπύστριες και επελαύνει με πραγματικό στόχο την επαναφορά των τουρκικών συνόρων όσο πιο κοντά σε αυτά που είχε η Οθωμανική Αυτοκρατορία πριν από το 1918, όταν ξεκίνησε η τελική φάση του τεμαχισμού της από τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής – η προηγούμενη φάση, εξίσου ουσιώδης, ήταν ο Βαλκανικός Πόλεμος του 1912. Και τότε και τώρα, οι Μεγάλες Δυνάμεις διαδραματίζουν ενεργό ρόλο: τότε με τη στρατιωτική δράση, τώρα με την πλήρη απραξία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή