Η συστημική αντισυστημικότητα του ΣΥΡΙΖΑ

Η παρουσία του Αλ. Τσίπρα στη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, χωρίς μάλιστα την ιδιότητα του πρωθυπουργού, δείχνει τη θέλησή του για ένταξη του κόμματός του στην ευρωπαϊκή σοσιαλιστική ομάδα και τη μετατόπιση – τουλάχιστον θεωρητικά – του «αναβαπτισμένου» ΣΥΡΙΖΑ σε πιο κεντρώες πολιτικές αναζητήσεις. Στρατηγικά η κίνηση φαίνεται να έχει νόημα, ένταξη σε μια πολιτική ομάδα με βάθος στην ευρωπαϊκή πολιτική ιστορία, έστω και αν βρίσκεται σε φάση παρακμής. Στην ομάδα αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μαζί με το αντίστοιχο σοσιαλιστικό κόμμα της Ισπανίας ίσως τα πιο ισχυρά κόμματα, θα αποκτήσει το απαραίτητο «προοδευτικό» λούστρο και θα ξεφύγει και από τη μέγγενη μιας ριζοσπαστικής και μάλλον θολωμένης Αριστεράς που ταλανίζεται ανάμεσα στην Γκρέτα, το Μεταναστευτικό, τη στάση της απέναντι στο εξτρεμιστικό Ισλάμ, τη σχέση της με την παγκοσμιοποίηση και την 4η Βιομηχανική Επανάσταση. Ο στρατηγικός στόχος του ίδιου του Τσίπρα είναι η ανακατάληψη της εξουσίας, και αυτό είναι μια διαδικασία που συνήθως για τα ελληνικά πράγματα ξεκινά από έξω προς τα μέσα. Το θέμα είναι βέβαια κατά πόσο το εξωτερικό άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ θα προσαρμοσθεί και στην άσκηση της εσωτερικής του πολιτικής, κατά πόσο θα περάσει την ίδια «γραμμή» στο εσωτερικό σε μείζονα μάλιστα ζητήματα. Η τελευταία πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για απόδοση διαφορετικής βαρύτητας ψήφου στους Ελληνες που έχουν εκλογικό δικαίωμα και ζουν στο εξωτερικό δεν είναι ένας ιδιαίτερα θετικός οιωνός.