Οσο περνάνε τα χρόνια οι συζητήσεις για την Παιδεία γενικώς και για το εγκύκλιο πρόγραμμα της υποχρεωτικής εκπαίδευσης μοιάζουν όλο και περισσότερο με οδηγούς εύρεσης μελλοντικής εργασίας, μετρητές ανταγωνιστικότητας και με μια κατ’ αντιπαράσταση παρουσίαση των πεδίων του ανθρώπινου ενδιαφέροντος και της ανθρώπινης δραστηριότητας, σύμφωνα με την οποία κάποια είναι το «μέλλον» κι άλλα το «παρελθόν» κ.λπ., κ.λπ. Πρέπει κάποια στιγμή όμως να υπερασπιστούμε λίγο σοβαρά και τις κοινωνικές επιστήμες. Οχι με τον συνηθισμένο τρόπο του δημόσιου ελληνικού ντισκούρ, για το δοξασμένο παρελθόν μας και την «αθάνατη» αρχαία ελληνική, δηλαδή όχι με αντιεπιστημονικά στερεότυπα. Αλλά με μερικά κανονικά επιχειρήματα, μεταξύ πολιτών. Το κλειδί είναι ίσως εκεί, σε αυτή μας την ιδιότητα. Γράφαμε στη στήλη αυτή και με άλλη αφορμή για τον σκοπό της δημόσιας παιδείας που δεν είναι, απλώς, το να είναι δωρεάν αλλά το να διαπλάθει και τους πολίτες. Αυτός είναι ο πυρήνας του σκοπού της από την αρχή της ύπαρξής της. Αυτός ο ανταγωνισμός των γνωσιακών πεδίων δεν εξυπηρετεί σε κάτι, διότι ο σκοπός δεν είναι να βγει το παιδί από το σχολείο με μια επιστημονική ειδικότητα αλλά να βγει στην πολιτεία, στον πραγματικό κόσμο, χωρίς την προστασία της ανηλικότητας, έχοντας εργαλεία για να αντεπεξέλθει σε αυτόν και να τον εμπλουτίσει, κάνοντας τις δικές του επιλογές, με όσο περισσότερες ευκαιρίες μπορεί να του προσφέρει.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή