Ηταν τα χρόνια που η Εθνική είχε χάσει τον βηματισμό της. Που πάλευε να σταθεί ξανά στα πόδια της και όλοι αναζητούσαν κάποιον που θα της έδειχνε τον δρόμο. Επέλεξαν οι αρμόδιοι, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και λίγο μετά την παρουσία της ελληνικής ομάδας στα τελικά του Κυπέλλου Εθνών, κάποιον σχετικά άγνωστο στο ευρύ κοινό. Δίχως κάποιο βαρύ βιογραφικό. Τα κριτήρια ουδέποτε έγιναν γνωστά και την ιστορία τη σκέπασε η σκόνη του χρόνου. Επρόκειτο για τον Χρήστο Αρχοντίδη, τον κόουτς που «έφυγε» χθες. Εναν προπονητή με στοιχεία θετικά, αλλά και κάποιες πτυχές που άφησαν το αποτύπωμά τους στη μνήμη των οπαδών. Οπως τότε, όταν τρελαμένος από τη χαρά πανηγύρισε με τους ποδοσφαιριστές του το 0-0 κόντρα στην Αγγλία στο Γουέμπλεϊ. Σπουδαία επιτυχία, λες και με αυτή έκανε στη συνέχεια καριέρα ο Αρχοντίδης, ποτέ δεν ξέφυγε από τη σκιά εκείνου του αποτελέσματος. Με άμυνα σφιχτή και σίγουρα αποτελεσματική. Εκτοτε, η Ελλάδα απέκτησε τον δικό της… Χελένιο Ερέρα. Τον άνθρωπο που έδωσε γαλάζιο χρώμα στο κατενάτσιο και τη μαζική άμυνα. Γιατί όταν μια ομάδα έπαιζε πίσω και δεν ανοιγόταν παρά μόνο σπάνια, όλοι αναφωνούσαν «ούτε ο Αρχοντίδης στο Γουέμπλεϊ δεν έπαιξε τόσο αμυντικά».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή