Από σαράντα κύματα η συμφωνία για τα… αυτονόητα

Είναι η τέταρτη φορά που γράφω σε αυτές τις στήλες για την «ψήφο των αποδήμων» και κανονικά το κείμενο της Δευτέρας, και όχι το σημερινό, θα έπρεπε να ήταν το τελευταίο: η συμφωνία κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για μια επιταγή του Συντάγματος που είναι συγχρόνως και πάνδημη επιθυμία της κοινωνίας φαινόταν σχεδόν δεδομένη από τη στιγμή που η πρώτη εμφανίστηκε διαλλακτική και τα κόμματα που αποτελούν τη δεύτερη σχεδόν λογικά. Να όμως που κρίσιμη λέξη αποδείχθηκε το «σχεδόν» και η αγωνία συνεχίστηκε. Τα δεδομένα είναι πλέον απολύτως ξεκάθαρα. Το άρθρο 51 παρ. 4 του Συντάγματος, ήδη από το 1975 και με ακόμα μεγαλύτερη ένταση μετά την αναθεώρηση του 2001, προβλέπει και προωθεί την ψήφο των εκτός Ελλάδας Ελλήνων στις εκλογές, αφήνοντας την ειδική διαρρύθμιση στον νομοθέτη αλλά βάζοντας τον πήχη ψηλά: χρειάζονται 200 ψήφοι στη Βουλή, για να θεσπισθεί η ψήφος των αποδήμων (δυνατότητα χαμηλότερης πλειοψηφίας και ισχύος από τη μεθεπόμενη φορά δεν δίδεται, όπως στο εκλογικό σύστημα).