Το δημόσιο ως ιδιωτικό

Μόλις χθες και αφού είχαμε ζήσει τη δική μας Οδύσσεια στο κυκλοφοριακό κομφούζιο που περιγράφει παραπάνω ο Ηλίας Κανέλλης, είχαμε περάσει από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη της Βασ. Σοφίας, τους Κύκλωπες του Συντάγματος και τους Λαιστρυγόνες μίας παράκαμψης που μας πήγε πέρα από την Ομόνοια ώστε να πιάσουμε Πειραιώς, βγήκαμε στην «ελεύθερη» Συγγρού. Στον βοηθητικό παράδρομο μια ευειδής νεαρά έκανε προφανώς την προπόνησή της στο τρέξιμο – Μαραθώνιος προ των πυλών γαρ. Ετρεχε όμως στο κέντρο σχεδόν του στενού παράδρομου με αποτέλεσμα τα αυτοκίνητα που είχαν αρχίσει να σχηματίζουν ουρά πίσω μας να συντονίζονται στη δική της χαλαρή ταχύτητα. Οταν ο προπορευόμενος οδηγός της έκανε νόημα να πάει στην άκρη, η νεαρά έβγαλε τα ακουστικά που της εξασφάλιζαν την απομόνωση στην κοσμάρα της ότι ο δρόμος είναι δημόσιος άρα της ανήκει άρα μπορεί να τρέχει όπου θέλει. Ξαναέβαλε τα ακουστικά και συνέχισε.