Ο κατευνασμός απέναντι στη στρατηγική του εξαναγκασμού της Αγκυρας

Μετά την τρίτη επιχείρηση στο συριακό μέτωπο, η Τουρκία φαίνεται ότι εξέρχεται ενισχυμένη στο διπλωματικό και στο επιχειρησιακό πεδίο. Παράλληλα διατηρεί σε υψηλό επίπεδο το θερμόμετρο της έντασης απέναντι στη χώρα μας και προχωρά στην αμφισβήτηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων με τη θαλάσσια εισβολή και τη διεξαγωγή ερευνών στην κυπριακή ΑΟΖ. Το ερώτημα που γεννάται είναι πού το πάει η Τουρκία και αν έχει δυνατότητα διεξαγωγής επιχειρήσεων σε πέραν του ενός μετώπου. Από το 1994 η Αγκυρα έχει εκπονήσει το «δόγμα των δυόμισι πολέμων» και διακηρύσσει ότι οι ένοπλες δυνάμεις της είναι «έτοιμες» να αντιμετωπίσουν ταυτόχρονα τη Συρία, την Ελλάδα και τον «μισό εχθρό» στο εσωτερικό της Τουρκίας δηλ. τους Κούρδους. Δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί με βεβαιότητα ότι η Τουρκία έχει τη δυνατότητα αυτή, αλλά θα πρέπει να επισημάνουμε ότι: Οι τουρκικές Ε.Δ. κατατάσσονται ως η δεύτερη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη του ΝΑΤΟ, μετά τις Ε.Δ. των ΗΠΑ και η Αγκυρα ξοδεύει περισσότερα από 20 δισεκατομμύρια  δολάρια τον χρόνο για την άμυνα, με άνω του μισού ποσοστού του εξοπλισμού της να γίνονται στην εγχώρια αγορά. Αν εξετάσουμε τους συντελεστές ισχύος που θεωρούνται σημαντικοί για ένα κράτος και αναφέρονται στο βιβλίο «Στρατηγικό βάθος», του πρώην ΥΠΕΞ της Τουρκίας Αχμέτ Νταβούτογλου, καταδεικνύεται ότι: Η τουρκική πολιτική ηγεσία διαθέτει αδιάλλακτη εμμονή στον σκοπό, αποφασιστικότητα σε ό,τι αφορά τη χρησιμοποίηση της στρατιωτικής ισχύος αδιαφορώντας για τις διεθνείς αντιδράσεις και στρατηγικό σχεδιασμό στην υλοποίηση των στόχων που θέτει.