Γιατί οι μαθητές «αθώωσαν» τον Χάιντεγκερ

Ο Ρίτσαρντ Γουόλιν, καθηγητής Ιστορίας και Συγκριτικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πόλης της Νέας Υόρκης, έγινε γνωστός στη χώρα μας από τη «Γοητεία του ανορθολογισμού» (Πόλις, μετάφραση Μαρία Φιλιππακοπούλου), ένα βιβλίο ιδιαίτερα οξύ κατά του μεταμοντερνισμού και του αντιδιαφωτισμού. Στα «Παιδιά του Χάιντεγκερ» του 2001 συνεχίζει την «πολεμική» του κατά του γερμανού φιλοσόφου. Πολεμική που είχε ξεκινήσει έντεκα χρόνια πριν στο βιβλίο του με τίτλο «Πολιτική του Είναι» και συνέχισε με την «Αντιδικία για τον Χάιντεγκερ. Μια κριτική ανάγνωση». Σε αυτά τα δύο έργα του υποστήριζε ότι η αδιαμφισβήτητη στράτευση του φιλοσόφου στην υπόθεση των ναζί όχι μόνο δεν ήταν τυχαία και απρογραμμάτιστη, αλλά και ριζωμένη σ’ ένα ρεύμα κριτικής του δυτικού πολιτισμού και ορθολογισμού, το οποίο υποστήριζε και ο Χάιντεγκερ. Στόχος του δεν είναι η αποκαθήλωσή του, αλλά η αποδόμηση του αντιδιαφωτισμού, όπως αυτός περνά μέσα από το έργο του φιλοσόφου.