Από τη θεά Αρτεμη και τις ιέρειές της ως τα μπαλάκια του τένις και από το πανωφόρι του Ιούδα ως το αστέρι με το οποίο «σημάδευε» τους Εβραίους το σύστημα των ναζί, το κίτρινο έχει γράψει τη δική του ιστορία. Αλλοτε σύμβολο του φωτός, της θαλπωρής και της ευημερίας, προορισμένο για χρήση μόνο από τους αυτοκράτορες (στην Κίνα) και ενδεικτικό της ευτυχίας (στην Ινδία) ή ταυτισμένο με τους προδότες και τους πλαστογράφους, τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας και τις δαιμονικές δυνάμεις στην Ευρώπη του Μεσαίωνα, το κίτρινο μπορεί στην εποχή μας να περνά σχεδόν απαρατήρητο. Το παρελθόν του όμως, πλούσιο κι αμφιλεγόμενο, έχει να πει πολλά καθώς οι συμβολισμοί του αλλάζουν από εποχή σε εποχή και στις διαφορετικές κοινωνίες. Παρελθόν που «ξεψάχνισε» με εξαιρετικό τρόπο και κατέγραψε με χιούμορ και αμεσότητα ο ιστορικός Μισέλ Παστουρό στη μονογραφία του «Κίτρινο, η ιστορία ενός χρώματος» (Princeton University Press), η οποία έρχεται να προστεθεί στην επιτυχημένη σειρά στην οποία έχουν προηγηθεί το «Μπλε», το «Μαύρο», το «Πράσινο» και το «Κόκκινο», που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις του Πανεπιστημίου του Πρίνστον και έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή