«Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές είναι γιατί τ’ ακούς καλύτερα, κι η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή, γιατί είναι αμίλητη και προχωράει». Τον στίχο του Γιώργου Σεφέρη («Τελευταίος σταθμός») τον υπενθυμίζει η ψυχοθεραπεύτρια Βασιλική Αδαμίδου στην πρόσφατη έκδοση «Μύθος και παραμύθι» της Νήσου και την εισήγησή της «Βασίλισσα σ’ έναν θρόνο από πάγο και σιωπή» (όπου και η συγκινητική στιγμή στη διαδικασία θεραπείας ενός κοριτσιού που σιγοτραγουδά το τραγούδι από την ταινία κινουμένων σχεδίων «Frozen»). Η αλήθεια είναι ότι πίσω από τον ψυχαναλυτικό λόγο κρύβονται πάντοτε ικανές δόσεις «ποιητικού» και πίσω από τον μύθο ρωγμές της πραγματικότητας. Αυτές από τις οποίες εισέρχεται η επιστήμη για να αφηγηθεί τη δική της παρηγορία. «Το παραμύθι δεν έχει δίδαγμα, δεν λειτουργεί ηθικοπλαστικά, αλλά διεγείρει το ψυχικά άμορφο» αναφέρει η Σοφία Ανασοντζή («Οι ιστορίες μέσα μας: η προσφορά και η λειτουργία της αφήγησης στον ψυχισμό»). «Αντίθετα, ο μύθος συνοδεύεται από το αναπόφευκτο επιμύθιό του, καθώς φέρνει αντιμέτωπα τον ψυχισμό με την εξωτερική πραγματικότητα για να ενισχύσει την κοινωνική πλευρά της ζωής».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή