«Είμαι …θοποιός!». Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια που είπε η Ελένη Παπαδάκη επί «σκηνής». Κι ας ήταν η σκηνή το μεγάλο τραπέζι της τραπεζαρίας του πατρικού της πάνω στο οποίο είχε ανεβεί και «θεατές» οι… άδειες καρέκλες που είχε τοποθετήσει απέναντι, στη σειρά. Θα ήταν, δεν θα ήταν έξι ετών τότε – είχε γεννηθεί στις 4 Νοεμβρίου του 1903. Αν και μεγάλωσε σε ένα μεγαλοαστικό και πνευματικό περιβάλλον – ο κωνσταντινουπολίτης παππούς της ήταν φιλόλογος, ο πατέρας της τμηματάρχης στην Ιονική Τράπεζα και η μητέρα της νοικοκυρά μεν, αλλά άνθρωπος των τεχνών και των γραμμάτων -, όταν σε ηλικία 21 ετών, το 1924, ανακοίνωσε στην οικογένειά της την επίσημη πλέον απόφασή της να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της έπαθε καρδιακή προσβολή. Οι δικοί της θα έπρεπε να το περιμένουν βέβαια, διότι η εφηβεία της έμοιαζε με το χρονικό μιας προαναγγελθείσης θεατρικής καριέρας. Ισορροπούσε ανάμεσα στον ατίθασο χαρακτήρα της, στην τόλμη και την αντισυμβατικότητά της αλλά και στην αγάπη της για το διάβασμα και τη μουσική. Παράλληλα με το σχολείο, διδάχθηκε γερμανικά και μελέτησε σε βάθος τη γερμανική φιλολογία και ποίηση, γαλλικά αλλά και αρχαία ελληνικά ως ακροάτρια της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σπούδασε πιάνο και τραγούδι στο Ελληνικό Ωδείο της Φειδίου κι εκεί έκανε και τις πρώτες ερασιτεχνικές εμφανίσεις στη σκηνή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή