Από την περασμένη εβδομάδα όταν, με αφορμή την επέτειο της γέννησής της, ανακοινώθηκε το «έτος Μελίνα Μερκούρη» έχουν υψωθεί κάποιες φωνές αμφισβήτησης της «τελευταίας ελληνίδας θεάς». Περισσότερο στα σόσιαλ μίντια, λιγότερο σε επίσημα μέσα. Εντάξει, όχι τόσο πολλές ούτε τόσο δυνατές (για φωνούλες πρόκειται κυρίως) ώστε να συγκροτούν τάση, καταγράφουν ωστόσο αυτό το είδος επικοινωνιακού νεοπλουτισμού που μας ταλαιπωρεί. Κάτι σαν «Εσείς ο λαουτζίκος που τρώτε το παραμύθι της Μελίνας κι εμείς οι εκλεκτοί που δεν μασάμε και δεν την πάμε». Το γιατί ακριβώς πλανάται έωλο. Ή τάχα τεκμηριώνεται μέσα από τον κατακερματισμό της. «Η Μελίνα ως ηθοποιός», «Η Μελίνα ως πολιτικός». Προσωπικότητες όμως σαν τη Μερκούρη είναι μασίφ. Το να τις διαιρέσεις προκειμένου να τις κρίνεις δείχνει, απλώς, αμηχανία και προσπάθεια να τις φέρεις στα μέτρα σου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή