Εως την αυγή της ιδιωτικής τηλεόρασης, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, η επαναπροβολή στη μικρή οθόνη των κινηματογραφικών ταινιών του Τζέιμς Πάρις (1921-1982) ήταν ένα ιδιότυπο ταμπού. Δεν θα έλεγα ότι υπήρχε ρητή απαγόρευση – τουλάχιστον δεν έχει υποπέσει κάποια στην αντίληψή μου – μα κάτι ουσιαστικότερο και δραστικότερο: δεν περνούσε καν από το μυαλό κανενός να προτείνει την επαναπροβολή τους. Οι αναμνήσεις από την επτάχρονη δικτατορία ήταν ακόμη νωπές και όχι μόνο εθεωρείτο αδιανόητο – με εξαίρεση τα περιθωριακά ακροδεξιά έντυπα – να αφιερώσεις στη μνήμη της δυο καλές κουβέντες (όπως, με περίσσιο ιστορικό θράσος, πράττουν σήμερα φυλλάδες κάθε άλλο παρά περιθωριακές), αλλά είχε κριθεί απαραίτητο να δημιουργηθεί και μια περιφραγμένη πολιτική υγειονομική ζώνη γύρω από τους «μολυσμένους», όσους είχαν άμεσα ή έμμεσα συνεργαστεί με τη χούντα και είχαν προσποριστεί οφέλη από τη συνεργασία αυτή.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή