Divided

Δεν θα έλεγα ότι τρέφω ιδιαίτερη αδυναμία στα τηλεπαιχνίδια. Τα περισσότερα είναι σαχλά – ιδίως εκείνα που βασίζονται καθαρά στην τύχη ή στα μούσκουλα. Εκείνα πάλι που επιβραβεύουν τις γνώσεις των παικτών μού κινούν περισσότερο το ενδιαφέρον, αλλά συνδέονται και μ’ ένα προπατορικό μου αμάρτημα. Ο γιος μου ο Γιάννης, 26 χρονών σήμερα, δεν κουράζεται να μου υπενθυμίζει πως, όταν ήταν μπόμπιρας, έξι στα επτά περίπου, παρακολουθούσε μαζί μου το «Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος» (σε δραχμές τότε) με τον Σπύρο Παπαδόπουλο. Οποτε εύρισκα τη σωστή απάντηση, ο γιος μου με κοιτούσε με το στόμα ανοιχτό, βέβαιος πως είχε για πατέρα έναν μικρό θεό, άντε έναν ημίθεο. Οποτε έκανα λάθος, δήλωνα ξετσίπωτα «ο παρουσιαστής έκανε λάθος» και η πίστη του γιου μου στις υπερφυσικές δυνάμεις του πατέρα του παρέμενε ακλόνητη – έως τα οκτώ του τουλάχιστον· έκτοτε πήρε πρέφα ότι ήταν ο γιος ενός κοινού απατεώνα.