Συνταρακτικά πράγματα έγιναν στον πλανήτη Γη το περασμένο τριήμερο. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρά τα σκάνδαλα στα οποία έχει εμπλακεί και το impeachment που του ετοιμάζουν οι Δημοκρατικοί, ο Ντόναλντ Τραμπ έκανε ένα αποφασιστικό βήμα για την επανεκλογή του. Κι αυτό χάρη σε μια επιχείρηση που παραλίγο να ματαιωθεί λόγω της παρορμητικής απόφασής του να αποσύρει τα αμερικανικά στρατεύματα από τη Συρία και οφείλει εν πολλοίς την επιτυχία της στην πολύτιμη συνδρομή των μυστικών υπηρεσιών (τις οποίες έχει απαξιώσει) και των Κούρδων (τους οποίους εγκατέλειψε).

Στην ηπειρωτική Ευρώπη, ο ακροδεξιός λαϊκισμός κατήγαγε δύο σημαντικές νίκες στη Θουριγγία (όπου το AfD κατέλαβε τη δεύτερη θέση, διπλασιάζοντας τη δύναμή του) και στην Ούμπρια (όπου θριάμβευσε η Λέγκα του Σαλβίνι, φέρνοντας σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση της Ρώμης). Στη Βρετανία, πάλι, ο Μπόρις Τζόνσον συγκεντρώνει τη μια ήττα μετά την άλλη, για να φτάσει στην εκλογική… νίκη: η διαφορά των Τόρις από τους Εργατικούς του ανεκδιήγητου Κόρμπιν μεγαλώνει στις δημοσκοπήσεις συνεχώς.

Ας μην κρυβόμαστε, τα μαντάτα δεν είναι καλά. Την ίδια στιγμή, ο γαλλογερμανικός άξονας που θεωρητικά εξασφαλίζει τη σταθερότητα της Ευρώπης τρίζει επικίνδυνα. Ο Εμανουέλ Μακρόν, άλλοτε ελπίδα των μεταρρυθμιστών, προσπαθεί να δείξει πόσο σκληρός μπορεί να γίνει  προδίδοντας τα Βαλκάνια. Και η Ανγκελα Μέρκελ, άλλοτε ηγέτις της Ευρώπης, βλέπει τον κυβερνητικό της συνασπισμό να καλπάζει ολοταχώς προς το τέλος του.

Σε αυτό το ρευστό περιβάλλον, η Ελλάδα έχει την ευκαιρία να αναδειχθεί σε μια μοντέρνα, φιλελεύθερη, «έξυπνη» χώρα. Εχοντας δοκιμάσει και απορρίψει τη δική της εθνικολαϊκιστική εκδοχή, θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα τόσο για τους κοντινούς όσο και για τους πιο μακρινούς της γείτονες. Αντί γι’ αυτό, επιμένει να διατηρεί τα μάτια της στραμμένα στο παρελθόν, ανακυκλώνοντας πατριωτικά στερεότυπα και οργανώνοντας πάνδημες φιέστες για τη Σαλαμίνα και τα Δερβενάκια.

Υπάρχουν ασφαλώς υπουργοί που αντιλαμβάνονται τι χρειάζεται η χώρα. Ο Κυριάκος Πιερρακάκης, υπερδραστήριος όσο και αθόρυβος, έχει κάνει σε λίγους μήνες όσα δεν έχουν γίνει σε δέκα χρόνια. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, παρά τις υπερβολές του, καταρρίπτει το ένα ταμπού μετά το άλλο. Η κυβέρνηση πνίγεται όμως σε μια κουταλιά νερό μόλις κληθεί να διαχειριστεί μια… ταινία. Και αδυνατεί να δώσει μια σύγχρονη, δημοκρατική και συνταγματική λύση σε ένα πρόβλημα που όλες οι άλλες χώρες του πολιτισμένου κόσμου έχουν διευθετήσει: την ψήφο των αποδήμων.

Ο υπουργός Εσωτερικών Τάκης Θεοδωρικάκος έχει κάνει μια παρανόηση. Ο στόχος αυτής της μεταρρύθμισης δεν είναι να ψηφιστεί το επίμαχο νομοσχέδιο από όσο το δυνατόν περισσότερους βουλευτές, ύστερα από διάφορα παζάρια που περιορίζουν την ισοτιμία της ψήφου, αλλά να διευκολυνθεί η Διασπορά να ασκήσει το εκλογικό της δικαίωμα. Από κοσμοπολιτισμό έχει ανάγκη η Ελλάδα, όχι από παλαιοκομματικές συναλλαγές.