Ολίγα περί αριστείας

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι κανείς υπουργός Παιδείας από τη Μεταπολίτευση και μετά – μιλάμε δηλαδή για όσο χρονικό διάστημα μπορούμε να ελέγξουμε – επιδίωξε ή θέλησε να προκαλέσει ζημιά ή να συκοφαντήσει και επομένως να καταστήσει αναποτελεσματική την έννοια της εκπαίδευσης και γενικότερα της παιδείας. Το γεγονός ότι υπήρξαν υπουργοί Παιδείας άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο καλοί είναι κάτι φυσικό και αναμενόμενο. Δεν γίνεται όμως, όσο και αν διαφέρουν ιδεολογικά μεταξύ τους, να μη συμφωνούν σε μερικές γενικές παραμέτρους –  για να χρησιμοποιήσουμε μια λέξη που ήταν πολύ της μόδας στο τέλος της περασμένης δεκαετίας και στις αρχές της τρέχουσας, εννοούμε τη λέξη «παράμετρος» – και να μην αντιλαμβάνονται πως όσα προβλήματα ή και δυστυχίες ακόμη μπορεί να προκαλέσει ο χαρακτηρισμός της αριστείας ως ρετσινιάς, άλλες τόσες μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα η θεώρηση της αριστείας ως μιας αδιαφιλονίκητης και πάση θυσία επιδιωκόμενης κατάκτησης.