Τα πρωινά του Σαββάτου – τα χρόνια που διαμόρφωσαν τις παιδικές μου αναμνήσεις στην Αλεξάνδρεια – ξεκινούσαν με μια εικόνα σχεδόν τελετουργική: την κινηματογραφική φιγούρα του πατέρα μου να ξυρίζεται και να ακούγεται σε όλο το σπίτι από δίσκο 33 στροφών ο ιταλός τενόρος Ενρίκο Καρούζο, που σημάδεψε την όπερα στις αρχές του 20ού αιώνα, και το «Les Pêcheurs De Perles – Mi Par D’Udir Ancor» του Μπιζέ, που υπάρχει και στην παράσταση «Ανατόλ» του Αρτουρ Σνίτσλερ. Αυτή η εικόνα με ακολουθεί και συχνά την αναπαράγω κι εγώ τα πρωινά του Σαββάτου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή