Η εξέλιξη και η ιστορία μιας πόλης είναι απόλυτα συνδεδεμένη και με τα καταναλωτικά ήθη των κατοίκων της. Και, ακόμη περισσότερο, όπως αυτά διαμορφώνονται σε σχέση με τις διατροφικές μόδες και συνήθειες. Για παράδειγμα, όταν το 1850 ο Σπυρίδων Παυλίδης, στο «Γλυκισματοποιείον» του, στη γωνία Αιόλου και Βύσσης, σερβίρισε για πρώτη φορά στους Αθηναίους ρόφημα σοκολάτας – ή «τσοκολάτας» όπως την έλεγαν τότε – ήταν σαν η Αθήνα να άνοιξε το βήμα της προς το κοσμοπολίτικο μέλλον της. Ή, ακόμη περισσότερο, όταν το 1864 ο βαυαρός Γιόχαν Καρλ Φιξ άρχισε την ευρεία παραγωγή μπίρας (μέχρι τότε την απολάμβαναν μόνο όσοι μπαινόβγαιναν στα ανάκτορα). Ενώ έπρεπε οι αδελφοί Σουραπά από τα Βέρβενα της Αρκαδίας να μεταναστεύσουν στην Αμερική και να επιστρέψουν το 1934 στην Ελλάδα για να ιδρύσουν την ΕΒΓΑ, να εγκαινιάσουν την παραγωγή παστεριωμένου γάλακτος και, στη συνέχεια, να μάθει η πιτσιρικαρία στις αθηναϊκές γειτονιές το παγωτό ξυλάκι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή