Silly society

Πότε η συμπεριφορά σου αρχίζει σκανδαλωδώς να σου θυμίζει τη συμπεριφορά των γονιών σου; Δεν μπορώ να προσδιορίσω πότε ακριβώς, αλλά εικάζω ότι οι πρώτοι ψύλλοι στ’ αφτιά – «βρε, ποιον μου θυμίζω, ποιον μου θυμίζω;» – σου μπαίνουν όταν γίνεσαι κι εσύ γονιός. Τότε, αμήχανος, ντροπιασμένος ή έντρομος, αναλόγως με το μέγεθος της έκπληξής σου, αντιλαμβάνεσαι ότι πολλά από εκείνα τα στοιχεία που εσύ απέδιδες επί χρόνια στον χαρακτήρα των γονιών σου δεν ήταν παρά στοιχεία του γονεϊκού τους ρόλου, απαραίτητα συμπράγκαλα της γονεϊκής ευθύνης (άλλη μια τρομερή λέξη: ευθύνη). Με ακόμη μεγαλύτερο δέος συνειδητοποιείς ότι κάποιο αόρατο χέρι – σαν την αόρατη χείρα του Ανταμ Σμιθ στην ελεύθερη οικονομία – έχει παραβιάσει την κλειδαριά στην ντουλάπα σου κι έχει ανακατέψει τα «προοδευτικά» σου μπιχλιμπίδια με τα «συντηρητικά» σου μπιχλιμπίδια, τις εμμονικές σου βεβαιότητες για τις οποίες έβαζες κάποτε το χέρι σου στη φωτιά, σε σημείο πλέον αξεδιάλυτο. Ναι. Οπως θα έγραφε και ο Αρθούρος Ρεμπώ στο περίφημο ποίημά του: «Εγώ είναι ο άλλος». Και αυτός ο «άλλος» έρχεται από πολύ μακριά· γενιές και γενιές έχουν συμβάλει στην οικοδόμησή του.