«Δεν θέλω να κάνω αυτό που περιμένουν οι άλλοι από εμένα»

Με τον Γιώργο Καπουτζίδη μάς συνδέει ένα επεισοδιακό περιστατικό. Ξεκίνησε δυσάρεστα αλλά εξελίχθηκε με τέτοιον τρόπο που, μέσα σε λίγα λεπτά, κατάλαβα γι’ αυτόν τον άνθρωπο κάτι που θα χρειαζόταν πολύς καιρός συναναστροφής για να το συνειδητοποιήσω. Πριν από δέκα, περίπου, χρόνια μου τηλεφώνησε – χωρίς να γνωριζόμαστε – και διαμαρτυρήθηκε για μια αναφορά μου σε κάποια φίλη και συνεργάτιδά του. Κουβέντα στην κουβέντα, λογομαχήσαμε και κλείσαμε «φωναχτά» το τηλέφωνο. Υστερα από δύο μέρες ζήτησε να δει τον, τότε, διευθυντή μου. Για… να απολογηθεί και να πει ότι επρόκειτο για μια δική του κακή στιγμή. Θα μπορούσε να μην το κάνει καθόλου ή, έστω, να μιλήσει μόνο σε εμένα. Η ουσία και η ειλικρίνεια της συγγνώμης του όμως ήταν ότι επέλεξε να εκτεθεί σε έναν τρίτο άνθρωπο. Επειδή τέτοιες συμπεριφορές είναι είδος υπό εξαφάνιση στον χώρο μας, διηγούμαι έκτοτε το περιστατικό ως σπάνια περίπτωση συναισθηματικής ηθικής.