Ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος είναι πλέον αναμφισβήτητα ο τελευταίος κρίκος της σπουδαίας αλυσίδας ιστορικών που μεταπολεμικά αλλάξανε τον ρου της ιστοριογραφίας στην Ελλάδα, μετατοπίζοντάς τον από την εξιστόρηση και τον διδακτισμό στην αρχειακή έρευνα, την κριτική εξέταση της πηγής, τη δημιουργική σύνθεση με σκοπό την ανασύσταση της ζωής στο παρελθόν και τον διαφόρων πτυχών της. Επιπλέον αυτή η γενιά ανέδειξε την πνευματική κίνηση, την κοινωνική συγκρότηση αλλά και την κοπιώδη και τόσο ενδιαφέρουσα προσπάθεια του μετασχηματισμού της κοινότητας σε εθνική οντότητα. Η αναζήτηση των ορίων και των τεκμηρίων του εθνικού, η κατάρριψη του μύθου ως δομικού συστατικού της εθνικής ιστορίας, το χτίσιμο μιας νέας ελληνικής ιστοριογραφικής σχολής που τράβηξε μπροστά. Πολλά ακόμα θα μπορούσαν να γραφτούν, αλλά η γραφή που τόσο τίμησε αυτή η σχολή έχει και – έτσι πρέπει – τους περιορισμούς της.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή