Κολάζ που δεν έγινε παζλ

Ο άντρας είναι αυτός ο ίδιος που αναζητεί εκείνο τον άλλο. Ή ίσως το αντίστροφο. Λίγο μπερδεμένο; Μπορεί, ωστόσο όλα αιτιολογούνται στις μέρες μας υπό τον γενικό τίτλο «Σε αναζήτηση ταυτότητας» ή κάτι παρόμοιο. Στα 74 σου όμως; Μπορεί και τότε, ίσως τότε περισσότερο από άλλοτε. Κυρίως αν έχεις απομείνει μόνος να αναμετριέσαι με τα λάθη σου, με το τι πήγε στραβά με το παιδί σου, με τα αν έπρεπε να δουλέψεις περισσότερο τη σχέση με τη γυναίκα σου, με το γιατί εγκατέλειψες μια πολλά υποσχόμενη αγάπη, ή γιατί επιθυμείς όσο τίποτα άλλο στον κόσμο να επιστρέφει αυτή που μόλις ώθησες να φύγει. Λίγο εφηβικό ακούγεται; Μπορεί, αλλά όπως και να ‘χει όλοι παραμένουμε λίγο έφηβοι παρά τους πόνους των αρθριτικών. Πρόκειται εδώ για έναν σπουδαίο θεατρικό συγγραφέα και διηγηματογράφο, με καλά αφομοιωμένη την αμερικανική παράδοση (από τον Ευγένιο Ο’ Νιλ ως τον Εντουαρντ Αλμπι και από τον Μαρκ Τουέιν ως τον Τζον Φορντ) που πρακτικά εκθέτει τους εφιάλτες του  λίγο προ του θανάτου, ενώ από το παράθυρό του ακούει τα απόμακρα ουρλιαχτά των κογιότ που κατασπαράσσουν ένα θύμα τους. Οι θεματικές γραμμές φέρνουν στο νου το έργο του Σέπαρντ «Ενα λάθος του μυαλού» (1985) που παίχτηκε και στη χώρα μας.