Το να γράφεις ότι ο Μπρετ Ιστον Ελις είναι «προκλητικός» και στο νέο βιβλίο του είναι σαν να παραδέχεσαι ότι ο Οσκαρ Ουάιλντ είναι αισθητιστής. Κι όμως, αυτή είναι η βάση πάνω στην οποία χτίστηκε η κριτική για τον «Λευκό» (εκδ. Οξύ, 2019, μετάφραση Ιωάννα Χονδρού) σε Ευρώπη και ΗΠΑ. Αλλά κι αυτό ήταν αναμενόμενο από τη στιγμή που ένα βιβλίο του Ελις γεννάει πάντοτε και μια φιλολογία «για το καινούργιο βιβλίο του Ελις». Σε σημείο μάλιστα που ακόμη και το ίδιο να μην έχεις διαβάσει, σίγουρα θα έχεις πέσει σε μια βιβλιοκρισία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή