«Ο Κόκκινος Λιμός είναι ταμπού για τον Πούτιν»

«Πώς μπορούμε να οικοδομήσουμε μια σοσιαλιστική οικονομία των λαών όταν είμαστε όλοι καταδικασμένοι να πεθάνουμε από πείνα, αφού ο θερισμός απέχει ακόμα τέσσερις μήνες; Γιατί πεθάναμε στα μέτωπα των μαχών; Για να πεινάσουμε, για να δούμε τα παιδιά μας να πεθαίνουν από σπασμούς πείνας;». Το μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας, που απευθυνόταν με επιστολή στον Στάλιν στις αρχές του 1932, ένιωθε το φάσμα του μαζικού λιμού που επέλαυνε. Για τον «Πατερούλη», ωστόσο, η προτεραιότητα ήταν η κολεκτιβοποίηση ως μείζων επιλογή του πρώτου Πενταετούς Σχεδίου (1928-1932). Στο διάστημα αυτό ο Στάλιν είχε αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο του Κόμματος, είχε επιβάλει την πολιτική της εκβιομηχάνισης και τη σχεδιασμένη οικονομία μεταβάλλοντας τους αγρότες σε κατ’ ουσίαν δουλοπάροικους. Εφαρμόζοντας, εξάλλου, τη θεωρία για την «πάλη των τάξεων», εξουσιοδότησε τις τοπικές επιτροπές της Ουκρανίας να αποφασίσουν ποιοι θα ονομάζονταν «κουλάκοι» (οι πλουσιότεροι γαιοκτήμονες και κτηνοτρόφοι) για να εξαλειφθούν ως τάξη. Οι αγρότες έχασαν αρχικά τους φυσικούς ηγέτες τους, στη συνέχεια τη γη τους και τελικά τη ζωή τους. Ως την άνοιξη του 1933, σημειώνει η αμερικανίδα ερευνήτρια και ιστορικός Αν Απλμπάουμ στον άρτι εκδοθέντα «Κόκκινο Λιμό» (εκδ. Αλεξάνδρεια, μτφ. Μενέλαος Αστερίου), περίπου 3,9 εκατομμύρια Ουκρανοί πέθαναν ως αποτέλεσμα της εκτεταμένης επισιτιστικής κρίσης που κόστισε συνολικά στη Σοβιετική Ενωση 5 εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές.