Ασπρα γαντάκια

Είναι αστείο να ξιφουλκούμε τόσες μέρες για την χορογραφημένη απείθεια μιας ομάδας κοριτσιών, και από την άλλη να μας πνίγει η συγκίνηση για τη μαύρη καλλονή σημαιοφόρο, με τα άσπρα γαντάκια. Μια κοινωνία που δεν ξέρει τι θέλει, στην πραγματικότητα είναι μια χαρά με τις αντιφάσεις της. Τις μηρυκάζει, τις χωνεύει προς το παρόν, για να τις κάνει κάτι στο μέλλον. Δεν μπορώ – δεν μπορώ να περιμένω. Θέλω να δω πώς γίνεται να επικροτούμε δυο εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους συμπεριφορές: την απείθεια από τη μια, την πειθαρχία από την άλλη. Τι δεν καταλαβαίνεις; «Είναι το χρώμα του δέρματος βρε ανόητη» μου λέει μέσα μου μια φωνή ενώ μια άλλη, ίδια με την προηγούμενη, με χαστουκίζει με τσιτάτα για τον πρώτο και τον δεύτερο κόσμο. Τον ξέξασπρο πρώτο κόσμο που στενεύεται από την αυστηρότητα του «ανήκειν», και τον μαύρο δεύτερο που λαχταράει να ξεφορτωθεί τη σήμανση του «άλλου».