Με τη γνώση της πτώσης

Στη διάρκεια των μεγάλων κρίσεων, διεθνών ή εθνικών, οι κοινωνίες σφίγγουν τα δόντια και προσπαθούν να επιβιώσουν, συλλογικά και ατομικά. Μετά την κρίση επιχειρούν συνήθως τον αναστοχασμό της δραματικής εμπειρίας, αξιοποιώντας και τα βιώματα της κρίσης. Επεξεργάζονται το τραύμα τους που λένε και οι ψυχίατροι. Θέλουν να καταλάβουν πώς συνέβη ό,τι τους συνέβη, και τι έμαθαν για να προχωρήσουν στο μέλλον. Θα μπορέσει η ελληνική κοινωνία να προχωρήσει σε μια τέτοια διαδικασία αυτογνωσίας στη νέα μετακρισιακή φάση; Κάποιες κοινωνίες αντιδρούν συντεταγμένα, ορθολογικά και στρατηγικά στις κρίσεις. Η Ελλάδα δεν ήταν μεταξύ αυτών. Αντιθέτως, υπενθύμισε αρκετά μοτίβα του εθνικού παρελθόντος. Ευπάθεια στις αλλαγές του διεθνούς περιβάλλοντος, παροξυστικές πολώσεις στο εσωτερικό, διάσωση την τελευταία στιγμή με βαρύ κόστος, ευνοϊκή επίδραση για τη διάσωσή μας των γεωπολιτικών παραγόντων και της «ιστορικής προσόδου» που απολαμβάνουμε λόγω του υψηλού συμβολισμού της αρχαίας Ελλάδας στο ευρωπαϊκό φαντασιακό.