Απολαμβάνω – οι περισσότεροι φαντάζομαι – τις ταινίες του παλιού, ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου. Κάποιες από αυτές, εκεί στο γύρισμα από τη δεκαετία του 1950 στη δεκαετία του 1960, ξεκινούν με ένα τράβελινγκ στους δρόμους της Αθήνας. Ο αφηγητής μιλάει για μια πόλη που αναπτύσσεται, που ανοικοδομείται. Λέει για πολυκατοικίες που χτίζονται στη θέση των μικρών μονοκατοικιών, για κτιριακά συγκροτήματα, για «κούρσες» που γίνονται ολοένα και περισσότερες στις λεωφόρους της πρωτεύουσας. Με φωνή έμπλεη εθνικής υπερηφάνειας σαν να αναμεταδίδει παρέλαση. Αυτό το «σκηνικό», για εκείνη την εποχή της αντιπαροχής, δεν σηματοδοτούσε μόνο ανάπτυξη αλλά και αναβάθμιση της ποιότητας ζωής. Οι λάσπες από τους χωματόδρομους του Μεσοπολέμου και της Κατοχής ήταν νωπές στις σόλες των Αθηναίων και τα ποδόμακτρα υπήρχαν ακόμη στις εισόδους των παλιών σπιτιών. Η τσιμεντούπολη ήταν επίτευγμα πριν γίνει κατάντια.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή